Madeleine
UW RUIMTESPECIALIST
Contact
29 september 2016
Marie Kondo op haar troon
Gisteren ging mijn website de lucht in. Een historisch moment.
Voor mij althans, mijn leven stond op z’n kop. Voor anderen
daarentegen leek het een hele normale dag. Tenminste, die indruk
kreeg ik als ik naar de activiteiten van anderen keek op de social media.
Ieder uur checkte ik of men wel gezien had dat ik een belangrijk bericht
gepost had. Een aantal vrienden schreven bemoedigende woorden, of
klikten op duimpjes. Dat was leuk. Maar voor de meeste mensen was
het een van de vele berichtjes die op zo’n dag langsflitsen: Je werpt er een
blik op, en gaat weer door. Zo gaan die dingen.
​
Ik vroeg me af of het anders had kunnen zijn. Misschien had ik een foto van mezelf moeten plaatsen met een opvallend t-shirt. Een t-shirt met een statement erop. Zoals bijvoorbeeld ‘I love Marie Kondo’... Over opruimgoeroe Marie Kondo wordt veel geschreven. Bijna iedereen kent haar. Mensen omarmen haar, of haten haar. Ook dat is al vaak gezegd en geschreven, onder andere door Aaf Brandt Cortius. Aafs blog over opruimen en Marie Kondo werd wel duizenden keren gelezen. Na afloop beweerde ze dat ze nog nooit zo vaak aansproken was over een stukje. Kennelijk is worstelen met je hoeveelheid bezittingen iets wat voor velen een issue is, of in ieder geval iets wat velen van ons bezig houdt. Mensen waren razendnieuwsgierig als ze Aaf tegenkwamen.
​
‘En... jij was in de ban van Marie Kondo toch? Ben je nu echt verlost van al je spullen? Hoeveel heb je precies weggedaan?’
'Ik heb uiteindelijk helemaal niets kunnen wegdoen', stamelde Aaf dan.
En daarmee gaf ze aan hoe moeilijk het is om los te komen van je bezittingen.
Mensen die Marie Kondo haten, verwijten haar van alles. Als ik die
verwijten hoor, word ik helemaal beroerd. Want Marie Kondo is mijn
goeroe. En goeroes stoot je niet van hun troon. De arme Marie Kondo
heeft deze plek ook niet zelf uitgekozen. Ze is door anderen op een
troon geplaatst. Ik stel me voor dat ze daar niet prettig zit. Een troon
past namelijk niet bij haar. Ze presenteert zich simpel: geen klingelende
kettingen, handtasjes of sjaaltjes waar de meeste vrouwen zo graag
mee verschijnen. Nee, alleen haar sobere mantelpakje en een
miniscuul koffertje waar haar laptop in zit. De zitting van de troon is zo protsering en opgeblazen dat ze er met haar fragiele lijfje nauwelijks op kan blijven zitten. Ze zit op het randje van de zitting, daar waar het fluweel overgaat in hout. Haar hakjes raken net de grond, en plaatst ze ongemakkelijk met de punten tegen elkaar.
Op de zware deuren van de troonzaal wordt gebonkt. ‘Weg met Marie Kondo’, roepen de mensen. ‘Ze ontneemt ons onze bezittingen! Van Marie Kondo moet alles weg of op de brandstapel. Hoe haalt ze dat in haar hoofd? Ze moet zelf op de brandstapel!’ De scharnieren van de deuren kraken vervaarlijk. ‘Marie Kondo komt uit Japan. Dat is toch niet vergelijkbaar met Nederland! In Japan is alles strak georganiseerd. Ze weten niet beter!’ En dan dat hele vreselijke: ‘Ze heeft geen kinderen! Laat haar die eerst maar eens krijgen, en dan kijken of ze het huis nog netjes kan houden!’
Via een zijingang weet ik binnen te sluipen. Ik sta direct in de ruimte waar zich de troon bevindt. Marie Kondo zit nog steeds op haar troon, en blijft maar glimlachen. Maar ze schuift wel steeds verder naar het puntje toe, alsof ze ieder moment op gaat staan, om er dan snel vandoor te gaan. Ik leg een hand op haar schouder. ‘Trek je maar niets aan van al die mensen’, zeg ik. ‘Ik heb ook kinderen. Jouw concept is heel goed te doen met kinderen, echt waar. Het is het beste wat een moeder en de kinderen, nee zelfs het hele gezin kan overkomen.’ Marie Kondo knikt en glimlacht. Ik hoef het haar niet uit te leggen.
​
Lees Madeleines artikelen:
​
​
​
​
​
