Waarom je kleding moet voelen en niet alleen moet bekijken
- De Ruimtespecialist
- 7 mrt 2017
- 6 minuten om te lezen
Foto: Pixabay, fotograaf: HutchRock
Over: shoppen, intuïtie & digitalisering - Leestijd 3 min.
Hoe maken mensen keuzes? Hoe kiezen we bijvoorbeeld onze vakantiebestemming, het restaurant waar we gaan eten, of welke kleding we willen dragen? Negen van de tien keer gaan we hierbij op onze intuïtie af, en maar een klein beetje op ons verstand. We laten ons leiden door onderbuikgevoelens, veroorzaakt door waarneming van prikkels via onze zintuigen. Wat we zien, ruiken, proeven, horen en voelen, koppelen we aan eerder opgedane ervaringen. Op basis daarvan bepalen we wie we aardig vinden, wat we eten, wat we kopen en ga zo maar door. Deze blog gaat over de rol van intuitie bij het passen van kleding: hoe doen we dat nu en hoe doen we dat in de toekomst?
Uren waren we er zoet mee: het aankleden van kartonnen poppetjes met kartonnen kleding. Echt aankleden was het natuurlijk niet, maar de kledingstukken hadden uitstekende randen die je om je poppetjes heen kon vouwen. Hield je een aangekleed poppetje rechtop in je hand en bekeek je het van voren, dan beeldde je je in dat het volledig aangekleed was, en niet alleen voor de helft. Het uitknippen van de poppetjes en bijbehorende kleding was een karwei op zich. Je zou per ongeluk maar een handje of belangrijk element van het kledingstuk afhakken. Na veel gehijg en geploeter mocht het resultaat er altijd zijn. Na het knipwerk hadden de poppetjes een goed gevulde garderobe aan outfits. En wat ze ook droegen, het stond ze allemaal verbluffend mooi!
Free fashiongames
Onze kinderen vermaken zich tegenwoordig met digitale aankleedspelletjes ofwel 'free fashiongames voor girls and boys', gratis te spelen via internet, of met varianten ervan op Instagram. Als ze groot zijn, vinden ze het de normaalste zaak van de wereld dat ze ook hun eigen kleding op deze manier aanschaffen. En dan bedoel ik niet alleen bekijken en bestellen, nee, ook het passen van kleding. Over een paar jaar duiken we geen kleedhokjes meer in, maar staan we voor een scherm in een winkel, of thuis. Flits! Zo staat de outfit je. Niet leuk? Verder swipen en het volgende artikel uitproberen. In minder dan een minuut trekken we tientallen digitale outfits aan, de volledige collectie van onze favoriete modeketen. Een leuke bezigheid, en misschien handig. Maar maken we zo de juiste keuzes?
Ja, zou je zeggen, want je ziet in een oogopslag wat goed staat en wat niet. Ter controle (zit het ook echt lekker?), zou je het echte kledingstuk nog even kunnen passen. Je doet een rigoureuze voorselectie, en hoeft niet zwetend met een stapel kleding op je schouder het pashokje in te duiken, om vervolgens 90% weer terug te hangen omdat de kleur of het model je toch niet zo leuk stond. Een hele kunst om de 'nee-tjes' weer netjes op de juiste plek terug te hangen en niet stiekem op een vreemd rek te dumpen. (Wel eens gedaan?!)
Een ander voordeel van digitaal kledingpassen is dat je met dit instrument een spoedcursus 'wat staat je goed' krijgt. Want waar een normaal mens met een voorliefde voor shoppen met wat geluk tien outfits per maand past, pas je er nu misschien wel honderd per week. Na een paar maanden mag je jezelf gerust expert noemen, als het gaat om het matchen van jezelf en kleding die jou goed staat.
Nadelen van digitaal kleding passen
Mindere kanten aan deze pasmethode zijn er ook. Ik denk bijvoorbeeld aan impulsaankopen. Als je gemiddeld tien procent koopt van wat je past, kwam dat in het verleden misschien neer op een kledingstuk per maand. Maar bij het passen van honderd kledingstukken, worden dat tien kledingstukken per maand; bij tweehonderd kledingstukken: twintig per maand. Niet zo best voor je portemonnee en uitpuilende kledingkast.
Een ander nadeel is dat je al snel het contact met 'kleding voelen' verliest. De keuze voor het wel of niet aanschaffen van een kledingstuk maak je voor een groot deel al in een heel vroeg stadium, namelijk op het moment dat je het oppakt of aanraakt. Je bent je daar dan misschien nog niet van bewust, maar het pasproces ga je niet meer open in. In die split second dat je het artikel zag en oppakte, heb je een inschatting kunnen maken van de kwaliteit van het kledingstuk. Je hebt kunnen vaststellen of het zwaar of licht aanvoelde, puur, of juist nep of synthetisch. Je hebt gevoeld of de stof soepel meebewoog toen je het oppakte, op welke manier het aan de hanger hing, of hoe je het uit zijn opgevouwen positie bevrijdde.
Dit intuïtief kiezen, op basis van onze zintuigen, speelt een grote rol in ons gedrag. Het bepaalt wat we kopen, wat we eten, wat we lezen et cetera. In het geval van kleding speelt behalve zicht ons tastzintuig dus ook een grote rol. Bij zaken als het beoordelen van mensen of ruimtes, blijkt het -naast horen en zien- ook vooral ons reukvermogen te zijn dat ons een 'ja-gevoel' (voelt goed) of 'nee-gevoel' (voelt niet goed) geeft. Sterker nog, in de meeste gevallen is het een magisch samenspel van voelen, ruiken, proeven, zien en horen wat ons de mogelijkheid biedt om te finetunen.
Armoede en eenzijdigheid
Dat we gelijktijdig van verschillende zintuigen informatie ontvangen en doorgeven, brengt het digitale pasproces in mijn ogen terug tot een arme, eenzijdige activiteit. We selecteren kleding straks op kleur en model, in plaats van op kleur, model, materiaal, gewicht, structuur, geur en waarschijnlijk nog tientallen zaken waar we niet eens weet van hebben. Hierdoor zien we artikelen over het hoofd die normaliter al vanaf hun kledinghanger naar ons zouden lonken met de boodschap: probeer ons! We hebben je iets te bieden: warmte, geborgenheid, een sexy uitstraling, of juist een sjiekere, of meer degelijke look. Want niet alleen de aanblik, maar de geur, een korte aanraking, of het even optillen van het artikel zou ons in verleiding kunnen brengen om het kledingstuk te passen en vast te stellen of het bij ons hoort.
Schaffen we kleding aan die we alleen digitaal gepast hebben, dan zal je regelmatig producten in handen krijgen die toch niet zo prettig voelen als je ze aantrekt. Krijg je deze producten thuis toegestuurd, dan zal slechts een deel van de mensen de moeite nemen om het terug te sturen. De meesten van ons houden het artikel, en proberen zich over de teleurstelling heen te zetten, door zich erover te ontfermen en het toch gewoon te dragen. Een sportieve houding, maar -nogmaals- ook een gemiste kans om te ontdekken wat echt bij je past en wat je nodig hebt.
Papieren agenda
Zo zijn er talloze voorbeelden te bedenken van moderne technieken die ons weliswaar gebruikersgemak opleveren, maar ergens ook neerkomen op een verschraling van een kunst die we zo goed beheersen: contact maken met de ruimte waarin je je bevindt, en met de objecten waarmee je je omringt. Maak je contact met je omgeving dan herinner je je weer wat echt belangrijk is. Je hebt aandacht voor dingen die je even niet meer zag, of niet meer wilde zien. Op deze manier naar je omgeving kijken is een vorm van waarnemen die neerkomt op bewust -in volledige alertheid- voelen en ervaren. Wie zich al jaren van deze vorm van ervaren bewust is, is het leger aan mensen dat niet aan de digitale agenda wil, en blijft zweren bij 'de papieren agenda'. Een crime op de werkvloer, de nachtmerrie van iedere manager. Want de digitale agenda is verplicht (en reuze handig, dat zal ik niet ontkennen). En zo goochelen deze mensen met twee systemen en dubbel werk. Ik vond deze mensen altijd erg ouderwets en ook niet zo snugger. Maar inmiddels weet ik beter.
Je hebt ook mensen die weigeren hun vaatwasser te gebruiken, en stoïcijns doorgaan met afwassen met de hand. Zelf vrees ik voor de komst van de robotstofzuiger, en het verdwijnen van zowel mijn dierbare stofzuiger als bezem. Vegen en stofzuigen maakt me intens gelukkig. Net zoals het schoonmaken van het aanrecht of de keukentafel. Het houdt me in contact met de plek waar we ons eten bereiden en nuttigen. Heb ik soms niets beters te doen? Misschien wel. Misschien beeld ik me in dat het goed voor ons is, en moet ik gewoon met de tijd mee. Mijmeren over het verleden kunnen we nog genoeg doen als we in de winter van ons leven zijn. Misschien moeten we meer kijken naar onze kinderen. Die hoor je hier niet over zeuren. Zij zijn opgegroeid met een nieuwe manier van waarnemen. Voor onze generatie voelt deze aan als eenzijdig. Maar zij hebben niet anders gekend. Hoe eenzijdig de moderne technieken daardwerkelijk zijn, zal de toekomst uitwijzen.
Bekijk de video Future Shopping:
Meer artikelen van de Ruimtespecialist?
Opmerkingen